Persbericht:
MARCEL VERHOFSTADT

In de eerste plaats is er de kleur… die de doeken doet bloeien, de muren doet zingen. Verhofstadt is beslist een van de meest authentieke coloristen van de huidige Belgische schilderkunst.

Een dertigtal grote doeken, die zelfs groot zijn wanneer ze het niet zijn. De kleuren stralen, vervagen de vormen, bepalen zelf wat groots is en hoe de ruimte moet worden gevat. De kleur moet niet alleen de blik strelen, maar er is een verband tussen kleur en opbouw; en de tinten blauw, groen en rood spelen, vinden hun juiste plaats en creëren afstand en diepte. Kleuren om de chaos van brommers en auto's weer te geven in een wedstrijd, de innerlijke warmte, de gekalkte muren van een boerderij onder grote, ronde wolken; een Spaanse bergketen die de hemel beklimt, of de dakloze die droomt naast zijn vriend, de uil.

Er zijn ook een tiental aquarellen, waar achter de schijnbare eenvoud van de middelen, de autoriteit van de schilder opvalt, die het juiste schrift vond om te zeggen "boom", "heuvel", "velden", "droog", "vochtig" … met een zeldzaam synthesevermogen, dat ons meteen naar het wezenlijke voert, naar de grote krachten die een landschap vormgeven en kenmerken.

Verhofstadt toont zich zo eerder een getuige, een "bouwer" die het excentrieke en vluchtige schuwt, een "handhaver". En dat is bijzonder kostbaar in een tijd waarin een zeker nihilisme in de schilderkunst heerst, dat het gedrag van een boos kind verbergt dat zijn speelgoed liever stukgooit, omdat het niet weet hoe het het moet gebruiken.

Jean CIMAISE (Drapeau Rouge 30/03/1977)

Link naar het (Franstalige) artikel